خاقانی شاعری اندوه پیشه و حسرت سراست.نگاشته های او که آیینه ی راست کردارروانش است مشحون از انبوه واژه های ناخرسندی و نامرادی است .روحیه ی زودرنج و حساس او ،کم لطفی و کم مهری پدر،انزواطلبی و مرگ طلبی،هجران و دوری از سرزمینهای مورد آمالش و درد و غم از دست دادن عزیزان و آشنایانی که عمری با آنها خاطره داشته و همچنین حبس و دربه دری و در نتیجه گذشته نگری و گذشته گرایی بن مایه های قوی اشعار و گفته های نوستالژیک خاقانی است.شاید به جرأت بتوان گفت که بر اساس شواهد و اسناد ، وی محزونترین و درد چشیده ترین شاعری که در قرن ششم می زیسته است . اگر بخواهیم عوامل متعددی را که به شکل گیری فضای نوستالژیک اشعار خاقانی منجر شده به طور جامع و جزئی نگرانه معرفی کنیم به اختصار چنین خواهد بود. - ناسازگاری خانوادگی - تنهایی - حبس - دوری از وطن مأمول - مرثیه - بازگشت به گذشته.
ابتدای صفحه